San Martín de Trevejo. Paraísos ocultos. Ana Otegui con el barro en las manos.

 

 

Ana Otegui me abre las puertas de su taller y descubro, no solo un trabajo exquisito y lleno de creatividad, sino una persona enérgica, generosa y con una sonrisa que resplandece en los corazones de quien la rodean.

Me ofrece una infusión de jengibre mientras charlamos, la lluvia golpea con fuerza los cristales.

 

¿Cómo descubriste tu pasión por trabajar el barro?
Con 19 anos me fui a Barcelona y comencé a estudiar Restauración Arqueológica, allí mientras aprendía técnicas para crear como lo hacian antiguamente para posteriormente recuperar y restaurar piezas, me di cuenta que lo que me apasionaba era hacer aquellas técnicas que daban rienda suelta a mi creatividad. Así descubrí el trabajo con el barro, y posteriormente di con una escuela donde comencé mi formación que duró 4 años.

 

Mi pasión en relación al barro ha ido creciendo a medida que yo he ido transformándome como persona, la descubrí siendo una adolescente y ahora en un momento más maduro de mi vida me reencuentro con el barro, con otra mirada, con una relación más sana y respetuosa.

 

«El barro forma parte de nuestra esencia»

¿Qué te llevó a dedicarte a ello profesionalmente?
La creencia en que puede encontrarse un equilibrio entre hacer lo que te gusta y poder vivir de lo que produces. Para ello he hecho un recorrido circular, que comenzo con la cerámica como un camino profesional en el que pase de disfrutar creando a someter mi creación a un producto y su consecuente fabricación en serie. Sentí que mi creatividad se fue mermando entre números, producción…. Es dificil ser artesano en una gran ciudad. Por otro lado y positivamente, en esta etapa pase de crear en un taller, en soledad con todo lo introspectivo y enriquecedor que supone ese proceso a pasar a vender al mundo mis creaciones. Y curiosamnete descubrí que había en mi una facilidad para conectar con la gente, lo que me abrió muchas puertas para comercializar mi producto.

 

Y ocurrió que la llama de mi creatividad se fue apagando en el asfalto de Madrid, entre la dificultad de la vida en una ciudad para cuadrar un ritmo de vida Natural que te haga estar conectado, a todo lo contrario, ruido, excesivos tiempos de desplazamiento , masa humana en soledad, en definitiva desconexión. Ahora después de 13 años, he vuelto a retomar el barro, y este tipo de vida me permite crear con otros ritmos y plantearme dedicarme a ello profesionalmente pero desde un lugar más respetuoso conmigo misma y también con el proceso creativo.

 

¿Dónde te formaste?
Me formé en La Escuela FORMA en Barcelona

 

¿Cuáles son tus piezas favoritas, y tus colores?
Mis colores favoritos son los turquesas y toda la gama de tierras, hacia dorados. Ultimamente también me atraen los rosas.

 

Mis piezas favoritas, en cuanto a forma el cuadro escultórico, me gusta trabajar el volumen, destacado sobre un plano. También disfruto bañando las piezas con engobe o tierra para pintar,teñida de colores.

 

SAN MARTIN PARAISOS ANA GIRASOL

Algún proyecto que tengas para el futuro que puedas contarnos o que te gustaría hacer
Si, me gustaría fomentar las actividades creativas para mayores y más especialmente para los niños, ellos necesitan estimulos y formas de expresarse.

 

¿Por qué decidiste venir a vivir a San Martín?
Mi pareja y yo buscabamos un cambio de vida, y aunque no conociamos la Sierra de Gata nos hablaron de ella como un lugar muy especial. La primera vez que llegue a San Martín de Trevejo, llovía y debajo de los arcos de la plaza sentí que este lugar conectaba conmigo. La gran ciudad ya pesaba demasiado y había una gran necesidad en mi de reconectar con mis ritmos naturales, con la calma.

 

¿Qué te motivó poner el taller en el pueblo?
Me pareció el momento ideal, el lugar ideal, todo cuadraba para que así fuese. Me apetecía volver a tocar el barro y pensé que seguro que habría gente a la que le gustaría descubrir este camino. Pienso que todos somos creativos y que la oportunidad de abrir una puerta que nos permita dar rienda suelta a nuestra creatividad es muy enriquecedor y revelador para tantas personas que ni siquiera sospechan que en ellos hay esa capacidad.

 

¿Qué enseñas en tu taller?
Ponemos en práctica diferentes técnicas para comenzar desde lo más basico, y a partir de ahí vamos hacia adelante. Practicamos diferentes técnicas de modelado, incluido el torno y estamos empezando a atrabajar con esmaltes. También me gusta dejar libertad a que cada uno vaya sintiendo hacia donde quiere ir, y acompañarles en ese proceso. Tocar el barro nos ayuda a conectanos, estar unicamente tú y ese trozo de tierra ante ti te permite un dialogo contigo mismo que muy pocas veces nos ocurre, es decir damos descanso a la mente y nos conectamos con el lenguaje del ser. Esto es relamente sanador, olvidarnos por un rato de nuetros quehaceres, obligaciones cotidianas, y darmos ese espacio donde realmente nos hablamos, sentimos… y nos conectamos con nuestra s memorias más antiguas… hasta para hacer un recipiente para comer se trabajaba la tierra, eso esta en nosotros, el barro está en nuestro ADN.

 

¿Cuál es tu lugar favorito de San Martín y ha que hora te gusta ir a caminar?
Cuando voy a caminar me gusta hacerlo por la manana porque es cuando más enérgica me siento. No tengo un lugar especialmente favorito y a la vez todos lo son. Los bosques de esta zona son templos naturales.

 


Una de las cosas que mas te guste hacer en el pueblo

Ver crecer a mi hijo Enso corriendo por estas calles donde corre el agua, oír su risa y saber que todo merece la pena. Doy las gracias por estar aquí y porque la vida me haya traído a este lugar .

 


¿Qué es para ti Sierra de Gata?
Para mi Sierra de Gata es un lugar que te permite conectar con una forma de vida Natural con todo su significado. Vivir en armonía con los ciclos de las estaciones, de la luz, de los ritmos, de los sonidos…naturales. Aquí uno puede SER, puede escucharse. No quedan tantos lugares así, es un verdadero privilegio vivir ahora en esta etapa de mi vida acorde a lo que necesito, y sobre todo el haberme permitido ese encuentro conmigo misma.

 

SAN MARTIN PARAISOS ANA EQUIPOSAN MARIN PARAISOS ANA TORNEANTO MANOS SAN MARTIN PARAISOS ANA TORNEANDO

SAN MARTIN PARAISOS MOSTRANDO MUESTRASAN MARTIN PARAISOS ANA MOLDESSAN MARTIN PARAISOS ANA DIBUJOSAN MARTIN PARAISOS ANA MUESTRAS EN MANO SAN MARTIN PARAISOS ANA PAISAJE SAN MARTIN PARAISOS MUESTRAS

 

Muchas gracias Ana, me ha encantado pasar este rato contigo, me han dado ganas de meter las manos en el barro y dejarme llevar. Un besazo y me alegro que personas con todo este paraíso interior que tienes tu decidan quedarse en estas tierras.

 


Ana Otegui me abri as portas do sei taller i descubru, nun solu un traballu exquisitu i cheu de creativiai, sino unha persoa enérgica, generoxa i con unha sunrisa que resplandeci en os corazós de quin a rodean.
Me ofreci unha infusión de jingibri mentras platicamus, o agua golpea con forza os cristais.
¿Cómu descubristi a tua pasion por traballal en o barru?
Con 19 anus me foi a barcelona i cuminci a estudial restauracion arqueologica, ali mentras aprindia tecnicas pa creal comu o fellan antiguamenti pa posteriolmenti recuperal i restaural pezas, me di conta que o que me apasionaba era fel aquelas tecnicas que daban renda solta a miña creativiai. Asi descubri o traballu con o barru i posteriolmenti di con unha escuela dondi cuminci a miña formacion que duró 4 anus.
A miña pasion en relacion a o barru ha diu crecendu a midia que ei he diu transformandumi comu persoa, a descubri sendu unha adolescenti i agora en un momentu mais duru da miña via me reencontru con o barru con otra mirá con unha relacion mais sana i respetuoxa.
O barru forma parti da nosa esencia.
¿Qué te levó a dedicalti a isu profesionalmenti?
A creencia en que poi encontralsi un equilibriiu entre fel o que te gusta i poel vivil do que pruducis. Pa isu he feitu un recurriu circular, que empezó con a ceramica comu un camiñu profesional en o que pasi de disfrutal creandu a sometela miña creacion a un productu i a sua consecuenti fabricacion en serie. Sinti que a miña creativiai se foi melmandu entre numirus, produccion… É dificil sel artesanu en unha gran ciai. Por oitru lau i pusitivamenti en esta etapa pasi de creal en un tallel en soleai con to o introspectivu i enriqueceol que supon esi procesu a pasal a vendel a o mundu as miñas creacios. I curiosamenti descubri que habia en mi unha faciliai pa conectal con a xenti oq ue me abriu mutas portas pa comercializal o mei pruductu.
I ucurriu que a chama da miña creativiai se foi apagandu en o asfaltu de Mairil, entre a dificultai de a via en unha ciai pa cuadral un ritmu de via natural que te falla estal conectau a to o contrariu, ruiu excesivus tempus de desplazamentu, masa humana en soleai, en definitiva desconexion. Agora dispois de 13 anus he voltu a retomal o barru i esti tipu de via me pirmiti creal con oitrus ritmus i plantealmi didicalmi a istu profesionalmenti pero desde un lugal mais respetuosu cunmigu misma i tamen con o procesu creativu.
¿Dóndi te formasti?
Me furmi en a escuela da forma en barcelona
¿Cuális son as tuas pezas favuritas, i os teis coloris?
Os meis coloris favuritus son os turquesa i toa a gama de terras hacia doraus. Ultimamenti tamen me atrain os rosas.
As miñas pezas favuritas en cuantu a forma do recuadru escultoricu me gusta traballal o vulumin destacau sobri o planu. Tamen disfrutu bañandu as pezas con engobe o terra pa pintal tiñia de coloris.
Algun proyectu que teñas pa o futuru que poias contalnus o que te gustaria fel si, me gustaria fomental as activiais creativas pa maioris i mais especialmenti pa crius, elis nicisitan estimulus i formas de expresalsi.
¿Por qué decidisti vil a vivil a sa martin?
A miña parella i ei buscamus un cambiu de via i aunque nun cuñuciamus a serra de gata nos falorin de ella comu un lugal mui especial. A primeira ve que chigui a sa martin de trevellu chuvia i debaixu dos arcus da plaza sinti que esti lugal conectaba cunmigu. A gran ciai ia pesaba demaisau i habia unha gran necesiai en mi de reconectal con os meis ritmus naturais, con a calma.
¿Qué te mutivo a puñel o tallel en o pueblu?
Me parecei un momentu ideal, o lugal ideal, to cuadraba pa que asi fosi. Me apiticia volvel a tocal o barru i pinsi que siguru que habria xenti a que le gustaria descubril esti camiñu. Pensu que tos somus creativus i que a oportuniai de abril unha porta que nos pirmita dal renda solta a nosa creativiai e mui enriqueceol i revelaol pa tantas persoas que ni siquera sospechan que en elis hai esa capaciai.
¿Que enseñas en o tei tallel?
Puñemus en practica diferentis tecnicas pa empezal desde ceru o mais basicu i a partil dei vamus pallantri. Practicamus diferentis tecnicas de modelau incluiu o tornu i estamus empezandu a traballal con esmaltis. Tamen me gusta deixal libertai a que ca un vaia sintindu pa dondi quel dil i acompañalis en esi procesu. Tocal o barru nos axua a conectalnus estal unicamenti tu i esi troxu de terra ante ti te pirmiti un dialogu cuntigu mismu que mui poicas vedis nos ocurri, e idil damus descansu a nosa menti i nos conectamus con o lenguaji do ser. Istu e realmenti sanaol, ulviarnus por un ratu de nosus queferis, ubligacios cutidianas i dalnus esi espaciu dondi realmenti nos falamus, sintimus… i nos conectamus con as nosas memorias mais antiguas… hasta pa fel un recipienti pa comel se traballa a terra, isu esta en nos, o barru esta en o nosu adn.
¿Cual e o tei ligal favuritu de sa martin i a que hora te gusta dil a camiñal?
Cuandu voi a camiñal me gusta felo por a mañan porque e cuandu mais energica me sintu. Nun teñu unh lugal especialmenti favuritu i a ve tos o son. Os bosquis de esta zona son templus naturais.
Unha das coixas que mais te gusti fel en o pueblu vel crecel a o mei fillu Enso correndu por estas callis dondi corri o agua, ouvil a sua risa i sabel que to mereci a pena. Doi gracias por estal aquí i porque a via me haia treidu a esti lugal.
¿ Que e pa ti a serra de gata?
Pa mi a serra de gata e un lugal que te pirmiti conectal con unha forma de via natural con to o sei significau. Vivil en armunnia con os ciclus das estacios, da lu, dos ritmus, de os sunius…
naturais. Aquí un poi sel, poi escutalsi. Nun quean tantus lugaris asi, e un verdadeiru privilegiu vivil agora en esta etapa da miña via acordi a o que nicisitu i sobre to o habelmi pirmitiu esi encontru cunmigu misma.
Mutas gracias Ana, me ha encantau esti ratu cuntigu, me han dau ganas de metel as mas en o barru i dexalmi leval. Un beisadu i me alegru que persoas con to esti paraisu interiol que tes tu dicidan quealsi en estas terras.

 

 

Guardar